Unë jam një vajzë. Jam 5 vjeçe..
Duhet të isha 34 vjeçe, por më vranë dhe që atëherë koha ka ndaluar për mua.
Unë jetoj në Potoçari, nuk jam vetëm, jemi shumë. Një herë u përpoqa të numëroja, por u ndala te numri që mamaja ime më mësoi të numëroja..
Dhe gjyshja ime është këtu… dhe shumë të tjerë nga miqtë tanë.
Ne kemi disa mysafirë që vijnë nesër, ata vijnë çdo vit. Nuk më pëlqejnë shumë prej tyre, sikur të mos jenë njerëz të mirë. Babai thotë se fëmija njeh qënien njerëzore.
Ata do të bëjnë foto, do të regjistrojnë, do të qajnë, do të thonë sa të nxehtë janë, do të thonë herë pas here se e gjithë kjo është e trishtueshme dhe do të largohen…
Do të vijë edhe nëna ime, po e pres me padurim. Duhet pranuar që ajo vjen gjatë gjithë kohës, por kështu qoftë. Babai thotë qe do na bashkohet edhe ajo… E pyeta a do ta vriste edhe ai, ai psherëtiu tha se e vranë kur na morën nga ajo, por zemra i rreh akoma, deri sa i plasi halli. ..
Do të vijë edhe shoqja ime… Ajo është rritur e gjitha tani dhe është e bukur, pyes veten nëse ajo e ka akoma atë kukullën prej lecke me të cilën luanim. Babai më thotë se nuk e ka babanë, se ia vranë, por ajo ende nuk e di se ku është. Pyes veten se si nuk e di se ku është, a mund të ecë dhe të vrapojë më që të mos e gjej…
Por gjyshen nuk e pyes shumë, më vjen turp që nuk e di, por doja të dija, doja të studioja, doja të shkoja në Universitet…
Më kujtohet kur erdhëm këtu për herë të parë, krimbat po zvarriteshin rreth nesh, isha tmerrësisht e frikësuar, por gjyshja më tha që nuk do të na kafshojnë trupin. Dhe ata me të vërtetë nuk e bënë. Fqinjët thonë se jemi dëshmorë. Madje thonë se as nuk kemi vdekur, se jemi gjallë. Ata thonë se Zoti ka premtuar se trupat tanë nuk do të kalben.
Unë as nuk e di kush është Zoti, por ndjej se Ai na do vërtet, ndaj edhe unë e dua Atë. Dhe çdo ditë i them nëse e takon mamin, le ta puthë dhe me të vërtetë, kur të vijë, mund ta shoh fytyrën e saj të puthur nga buzët e mia.
Unë jam pak e shqetësuar për gjyshen. Vazhdimisht është rrudhosur, balli i rrudhosur dhe gjithmonë thotë se drejtësia nuk është vënë ende. Unë jam pak e inatosur me të, nuk e di kush është Drejtësia për të, por disi do të preferoja që mami të ishte e kënaqur. Dhe në një farë mënyre mendoj se edhe mami do të jetë e lumtur, për sa kohë të vijë dhe të më përqafojë.
Nesër vijnë disa njerëz të rinj, do t’i varrosin si ne… Le të pushojnë më në fund. Babai thotë se kanë udhëtuar shumë dhe prej 29 vitesh nuk kanë pasur shtëpinë e tyre.
Nuk di shumë për këtë, jam vetëm një vajzë 5-vjeçare. Koha është ndalur për mua.