Profesori Enver Hasani ka kritikuar sjelljen e rektorit të Universitetit të Prishtinës, Arben Hajrullahu, në në mbledhjen e Senatit të UP-së që u mbajt dje.
Hasani tha se ai bëri akuza të paekuilibruara drejt etikës dhe drejtësisë dhe këtë ai e quajti “një akt të vërtetë të huliganizmit”.
“Ai nuk i referohej vetëm fakultetit, por kishte një qëllim më të thellë, mundësisht duke kërkuar të zëvendësojë dikë me dikë tjetër. Por kjo, assesi, nuk mund të justifikonte qasjen e tij të dhunshme verbale dhe morale, duke luajtur rolin e një prokurori dhe njëherazi të një gardiani të moralit publik. Isha i habitur që askush nuk reagoi ndaj akuzave të tij të paekuilibruara, që hidheshin pa më të voglin respekt për etikën dhe drejtësinë”, tha Hasani në një shkrim në Facebook.
Hasani tha se pasi pa një video të kësaj mbledhje ndihet i penduar për pranimin e Hajrullahut në UP.
“Arbeni veproi me një sjellje të papërgjegjshme, që kalonte kufijtë e çdo kuptimi të drejtë, duke përqafuar një formë të pashembullt dhune verbale dhe psikologjike”.
Shkrimi i plotë i Hasanit:
Të nderuar miq,
Teksa po përgatitesha për të organizuar fundjavën time dhe të Buqes, një mesazh nga një koleg i Universitetit të Prishtinës më ndali dhe më ftoi të ndjek një video. Ishte një mesazh i shoqëruar me eksklamacione që pasqyronin habi dhe shqetësim të skajshëm lidhur me mbledhjen e Senatit të UP-së, që kishte ndodhur më 21 shkurt 2025. Ai më dërgoi minutat e sakta për të ndjekur videon dhe më akuzoi, duke më fajësuar për “mbushjen e Universitetit me individë të papërgjegjshëm, të cilët sot promovojnë metodat më primitive të qeverisjes.” Ai e kishte fjalën për sjelljen tërësisht jonjerëzore të Arben Hajrullahut, që aktualisht mban postin e rektorit, dhe që dikur kam qenë nënshkrues i parë i raportit për thirrjen e tij në një pozicion akademik.
Edhe pse isha i angazhuar me punë, vendosa ta shikoj videon, për të kuptuar më mirë situatën, dhe sidomos pjesën që lidhej me Fakultetin Filozofik. Nuk kaloi shumë kohë dhe, që në momentin e parë të shikimit, ndjeva një pendesë të thellë për përkushtimin tim të dikurshëm në pranimin e Arbenit në Universitet. Kujtova me keqardhje që dikur, me një vlerësim neutral, kisha thënë se “Arbeni ishte profesor i zakonshëm, siç duhet të jetë një profesor në çdo vend të Europës.” Megjithatë, sot, përballë realitetit që po shihja, nuk mund ta mohoja se kisha gabuar.
Teksa ndiqja skenat e mbledhjes së Senatit, vura re se Arbeni, nga ulësja e rektorit, kishte një problem të thellë me etikën dhe qytetarinë. Ai nuk i referohej vetëm fakultetit, por kishte një qëllim më të thellë, mundësisht duke kërkuar të zëvendësojë dikë me dikë tjetër. Por kjo, assesi, nuk mund të justifikonte qasjen e tij të dhunshme verbale dhe morale, duke luajtur rolin e një prokurori dhe njëherazi të një gardiani të moralit publik. Isha i habitur që askush nuk reagoi ndaj akuzave të tij të paekuilibruara, që hidheshin pa më të voglin respekt për etikën dhe drejtësinë.
Sjellja e tij, në fakt, përbën një akt të vërtetë të huliganizmit, që tejkalon sjelljen e një rrugaçi. Huligani, siç e përkufizon sociologjia dhe filozofia, është individi që vepron pa asnjë kriter moral dhe që synon të shkatërrojë çdo ndjeshmëri etike, pa asnjë justifikim të arsyeshëm. Ai nuk ka një parashikueshmëri në sjellje dhe vepron pa ndalje, duke shkatërruar gjithçka që i del përpara. Kjo është e ndryshme nga rrugaçi, i cili, megjithëse dhunues, ka një formë më të qartë të sjelljes dhe vepron gjithmonë sipas një modeli të njohur. Arbeni, nga ana tjetër, me arrogancën dhe dhunën e tij, veproi si një individ që përpiqet të imponojë vullnetin e tij pa asnjë kontroll, duke shkelur çdo normë dhe çdo përpjekje për drejtësi.
Kjo sjellje më kujtoi një nga skenat më të errëta të autoritarizmit që Stefan Cvajgu përshkruan në veprat e tij, veçanërisht në “Fushata Kundër Civilizimit.” Cvajgu paralajmëron për rrezikun që burokratët dhe liderët institucionalë devijojnë nga detyra e tyre për të mbrojtur ligjin dhe e përdorin atë për hakmarrje personale. Ky është një shembull klasik i asaj që Cvajgu e sheh si rënien e institucioneve, ku forca triumfon mbi të drejtën dhe ky transformohet në një arenë arbitrariteti.
Arbeni veproi me një sjellje të papërgjegjshme, që kalonte kufijtë e çdo kuptimi të drejtë, duke përqafuar një formë të pashembullt dhune verbale dhe psikologjike. Kjo është një shenjë e vërtetë e përdorimit të pushtetit për të shkatërruar çdo përpjekje për liri të mendimit dhe për mbrojtjen e institucioneve. Dhe, në këtë kontekst, sjellja e tij ishte gjithashtu një abuzim i detyrës zyrtare duke u thirrur në ligj, duke përdorur pushtetin për të legjitimuar hakmarrjet personale dhe për të shkatërruar karrierat profesionale të atyre që mendonin ndryshe.
Teoria e Léon Duguit mbi funksionin e ligjit është jashtëzakonisht e rëndësishme këtu. Sipas Duguit, thirrja te ligji nuk duhet të përdoret si një mjet për të justifikuar sjellje të padrejta, por për të mbrojtur të drejtat e individëve dhe për të siguruar drejtësi. Kur thirrja te ligji përdoret për të mbrojtur interesat e pushtetit personal dhe për të shpërfillur të drejtat e të tjerëve, ai humbet çdo legjitimitet dhe e lë shoqërinë të kapluar nga një krizë morale e juridike. Arbeni, duke përdorur me abuzivet ligjin si mjet të hakmarrjes, shfaq një arrogancë të papërshkrueshme, duke sugjeruar padi civile dhe kërcënime, dhe duke shkelur çdo normë të etikës dhe të drejtës.
Arbeni, në atë mbledhje, veproi si një interpretues i vetë ligjit, duke u shfaqur si një gjyqtar në një gjykatë supreme, që nuk lejonte asnjë kundërshtim. Ai i kërcënonte senatorët me arrogancë, duke thënë: “Kush nuk beson këtë, le të ankohet në Agjencinë Kundër Korrupsionit!” Në këtë mënyrë, Arbeni e bëri veten të pandashëm nga ligji, si një figurë që ka fuqinë absolute për të vendosur se çfarë është e drejtë dhe çfarë jo, sikur të ishte vetë Luigji XIV, ai që thoshte “L’État, c’est moi” (“Unë jam shteti!”). Nuk ishte më një diskutim për drejtësi, por një imponim i autoritarizmit të tij, që kërkonte të ishte më i fuqishëm se çdo normë dhe çdo ligj. Arbeni, i bindur në vetveten, nisi të fliste për ndarje pushtetesh, sikur të ishte titullar i një prej tri pushteteve të Kosovës, pa asnjë konsideratë për pavarësinë e institucioneve. Nuk ishte vetëm një çështje keqardhjeje, por një turp i vërtetë për ato që po ndodhnin para syve tanë. Përballë një situate të tillë, ndjeva një shqetësim të thellë dhe një ndjesi turpi, jo vetëm për atë që po dëgjoja, por edhe për atë që ky institucion po kalonte.
Në këtë kontekst, shumica e senatorëve të pranishëm, përveç disa prej tyre, nuk patën guximin të reagojnë dhe ta ndalnin këtë sulm të paprecedentë ndaj dinjitetit të institucionit.
Ky nuk është debati akademik që meriton Universiteti i Prishtinës. Një universitet, për të funksionuar siç duhet, duhet të bazohet mbi norma dhe ligje të qarta, jo mbi arbitraritetin dhe pasionet personale. Siç theksojnë shumë mendimtarë, si Machiavelli në “Princi”, shteti dhe institucionet nuk mund të mbështeten mbi vullnetin e individëve, por mbi ligje dhe struktura të forta që sigurojnë stabilitet dhe drejtësi për të gjithë.
Duke shpresuar që mbledhje të tilla të Senatit nuk do të tolerohen në të ardhmen, mbetem i bindur se duhet të merren masa serioze për të mbrojtur dinjitetin e profesorit universitar dhe, më shumë se gjithçka, dinjitetin njerëzor.
Gjithashtu, shpreh keqardhjen time për interpretimet ligjore që u paraqitën gjatë asaj mbledhjeje. Duket se disa juristë, për të mbajtur pozita të dobëta, kanë zgjedhur të mos mbrojnë integritetin akademik dhe, përkundrazi, po luajnë një rol të ulët që dëmton gjithçka që ka ndërtuar ky institucion. Siç thotë Nietzsche, “Kush lufton me bishat duhet të kujdeset që të mos bëhet njëra prej tyre.” Mbase, së shpejti, do të flas edhe për ata juristë që, në vend që të mbrojnë integritetin akademik, zgjedhin të luajnë një rol të ulët, duke dëmtuar dinjitetin e Universitetit.